Serce szybciej zabiło...

Nie sądziłam, że kiedyś coś takiego się zdarzy. A na pewno nie sądziłam, że może być AŻ TAK. Jeden ruch, serce podskoczyło, potem podłoga, szaleńcza pogoń myśli, co teraz, co dalej... Drżące dłonie, trudności w opanowaniu odzieży, prysznic, czekolada i w końcu łóżko...
Nie sądziłam, że kiedyś coś takiego się zdarzy. Owszem, zrobiłam coś nie do końca rozsądnego, ale żeby taki koniec?
Nie sądziłam, że kiedyś coś takiego się zdarzy. Ale też nigdy na raz nie zażyłam takiej ilości leków na zatoki, kaszel i ogólne przeziębienie, nie zafundowałam sobie stresu o 17.20, kiedy lekarz 25 km dalej i do 18, przed świętem, a Córa skarży się na ból w obu uszach i gorączkuje. A na koniec nie zafundowałam sobie treningu interwałowego. Co prawda z interwałami miało to tyle wspólnego, że było jakiś czas ćwiczeń, a potem leżenie plackiem ileś tam, ale jednak kumulacja mi dała szkołę. Wiem już, że interwały nie dla mnie, bo po pierwsze mi się nie podobało prowadzenie, a po drugie, no... Wróciłam do domu i chciałam pokazać Osobistemu, co było bliższe interwałom (może z pięć takich faktycznie interwałowych było ćwiczeń), klęk podparty, wyrzut nóg i... Koszmar. Serce podskoczyło i wrócić na miejsce nie chciało. Zafundowałam sobie najgorszy atak na świecie. Drętwienie ręki, całego barku, drżenie rąk tak, że Osobisty mi musiał podać leki (! normalnie przechodzi bez). Próba położenia się na zimnej podłodze z nogami do góry. Też bez efektu. Poszłam pod prysznic, bo już byłam zdolna dzwonić po karetkę, a po treningu musiałam się wykąpać. Rozebrać się nie mogłam, serio. Przeszło po jakichś piętnastu minutach w jakąś koszmarną arytmię (częstoskurcz też arytmia, ale jakaś stabilna, a nie że bije jak chce, w różnych odstępach, z różną mocą i tak dalej). Tu już się przeraziłam, bo nie wiem, co z tym zrobić. Ale w końcu przeszło. Potem już tylko czekolada i łóżko.
Czas znaleźć kardiologa. Szpitalnego. Czeka mnie pewnie ponowne stawianie diagnozy.