Mamusiu, jesteś piękna! - nie psuj tego

Rodzina siada do obiadu. Mama ma na talerzu symboliczną porcję, bo kiepsko się czuje, ale ma zwyczaj jedzenia z dziećmi. Dziewczynka pyta:

- Mamo, czemu masz tak mało?

- Bo się odchudzam - mówi mama z uśmiechem, a dziewczynka zaczyna przeraźliwie płakać. Tatuś tuli, dziewczynka łka.

- O co płaczesz kochanie?

- Bo ja nie chcę.

- Nie chcesz, żeby się mama odchudzała?

- Nie, bo mamy będzie mniej i nie chcę. Mama jest piękna taka.

Mamą byłam ja, a dziewczynka, to moja Córa. Sytuacja zdarzyła się naprawdę i do tej pory pluję sobie w brodę, że tak głupio jej powiedziałam. Osobisty nigdy, przenigdy nie mówi do nich, że mama jest gruba, czy źle wygląda. Wręcz przeciwnie. Nawet, jak idę ćwiczyć, nie mówi o schudnięciu, tylko żeby się mama lepiej czuła. Ja też staram się nie mówić w ogóle, że gruba jestem, czy że brzydka. Do niej nie mówię wcale. Jak narzekam, to do Osobistego. Nie chcę tego usłyszeć od własnego dziecka, a jak widać na powyższym przykładzie, ja dla niej jestem idealna. I mogę sobie narzekać na wagę, która uparcie stoi w miejscu, choć wymiary lecą w dół, na włosy, co się nie chcą układać, czy na biust... Ona tego usłyszeć nie może.

Mamy, nie róbcie tego swoim córkom, nie mówcie, że coś z Wami jest nie tak. Nie chcecie tego chyba usłyszeć z ust małej kobietki. A przede wszystkim nie mówcie tak, bo one kiedyś będą się tak widzieć. Nauczą się patrzeć na siebie w krzywym lustrze, które pokaże dużą pupę, krzywe nogi i inne defekty, których tam nie ma. Bo mama ciągle narzekała, a to wchodzi w krew. Moja Córa tego nie usłyszy. Bo jest piękna. Ze swoją blizną pod okiem i na żebrach. Jest jedyna w swoim rodzaju. Idealna. Ja też. Przynajmniej dla niej.