środa, 31 grudnia 2014

Trudny, dobry rok, czyli podsumowań czas, w tym, ile kosztowała nas budowa

Nawet nie wiem, od czego zacząć. To nie był dla nas łatwy rok, w minusach na pewno zapiszę zdrowie, które szwankowało u każdego członka naszej rodziny i nadal nie odbiliśmy się od dna, choć jest lepiej. Jednocześnie w plusach muszę zapisać cudowną panią laryngolog Córy i dermatologa Syna. Bez nich nie byłoby nas na tym etapie leczenia i nie byłoby tak łatwo.
Zdecydowanym plusem jest to, że mieszkamy u siebie. Mamy ciepło, mamy jakąś kuchnię i jakąś łazienkę. Choć z tym ciepłem ostatnio, przy tych mrozach ciężko, ale cóż, damy radę.
Minus. Okna. Cholera. Popękały nam okna. Idą na reklamację i pewnie do wymiany. I nawet nie tak szkoda kasy, którą wybuliliśmy, bo to nie no name, ale teoretycznie solidny producent za solidną sumę, ale roboty Osobistego i tego, co montował. I panów od tynków, bo pięknie obrobili. I już nie będzie tak pięknie równo. Cholera jasna, ryczeć mi się chce, jak patrzę na te okna.
Z kolejnych minuso plusów to to, że jesteśmy razem. To był dla nas bardzo ciężki rok, pełen kłótni, napięć, stresów i rozmów o rozstaniu. Ale jesteśmy. Kochamy i wspieramy się. Jesteśmy szczęśliwi. To ogromny plus.
Rok słodko gorzki, szary, nie biało czarny, ale jednak biel przebija.
Ile kosztowała nas budowa? Koniec roku to odpowiedni czas na takie podsumowanie. Nie mówię o kosztach finansowych, bo tu na koncie ponad 300 tysięcy. Mówię o kosztach, o których się nie mówi. A więc:
- mnóstwo kłótni
- ogrom minut i godzin osobno, tęskniąc przeokrutnie
- mnóstwo sił, czasu i energii włożonej w budowę
- tysiące kilometrów nadrobionych na jazdę na budowę i do domu
- stracone niedziele na zakupach
- samotne ciąże - to moja cena
- wiele nerwów, bo coś nie na czas, a coś się wydiabliło
- przeogromne zmęczenie, robienie ponad siły i na czas
- cudowne chwile razem - nocowanie na budowie, obiady i radość dzieciaków i nasza, że choć chwila razem
- ogromna radość, bo fundamenty, bo ściany, okna (sic!), tynki, wylewki
- fantastyczna zabawa, choć trudna, przy wybieraniu rzeczy do domu
I w efekcie:
BYŁO WARTO.
Życzę Wam cudownego przejścia ze starego w nowe, by nowe przyszło lepsze.

poniedziałek, 29 grudnia 2014

13

Syn skończył 13 miesięcy i znów kolejne postępy za nim.
- porusza się, w kolejności ulubionych:
* na czworaka - szybko
* na kolanach - w miarę szybko
* na nogach - powoli, więc wraca do punktu pierwszego ;)
- tuli tuli zabawki
- rozumie podaj, nie wolno, rzuć
- odpowiada na pytanie "co się robi piłeczką"
- wrzuca piłkę do kosza i znów i znów i znów - ukochana zabawa
- kocha jeździć samochodzikami
- rasowy facet - kocha mięso, nie znosi pieczywa ;) ale warzywa też kocha
- pokazuje gdzie sroczka krupki ważyła, robi kosi kosi i papa
- karmi nas
- gra na cymbałkach
- jest komunikatywny, pokazuje co chce i głośno się tego domaga
- umie pić ze zwykłego kubka
- sam stara się jeść sztućcami, bo rękami je świetnie, o ile ma czas na jedzenie ;)
- rozdaje buziaki
- obraża się - kładzie się na podłodze, albo odwraca pupą i odchodzi... i wyje :P
- urzęduje ze mną w kuchni, wiesza ze mną pranie (nie nadążam za nim) i myje ze mną podłogę
- wieczorem idzie do łazienki i tłucze rękami w kabinę prysznicową, jak jest wanienka to włazi do niej, kiedyś wlazł w ubraniu ;)
- nadal 8 zębów, 10,5 kg, 78 cm

piątek, 26 grudnia 2014

3

To już nie dziecko. To panienka. Moja panienka kończy dziś 3 lata, przyszedł czas na podsumowanie.
Mówi pełnymi zdaniami, wyraźnie, w 99% poprawnymi formami gramatycznymi. Ostatnim hitem jest "biodegradowalny" wypowiadany dobrze i papier tolatetowy i hihohrona - winogrona. Poza tym śpiewa, po polsku i angielsku, najczęściej piosenki z bajek, albo reklam, choć i kolędy się zdarzają. Zna całe Ojcze nasz i Aniele Boży.
Potrafi liczyć na najprostszym poziomie, wie, że czegoś jest dwa, czy trzy, poza tym liczy do 20 po polsku i do 10 po angielsku. Zna wszystkie kolory z ich odcieniami, czyli ciemny, jasny.
Rozróżnia prawie wszystkie duże drukowane litery alfabetu, nie zna Ą, Ę, Ć, Ń, Ł, Ż, Ś, Ź. Spacery są dłuższe, bo każde litery wypatrzy i nazywa. Poznaje też cyfry, przy czym 6 i 9 to 6.
Robi zakupy - sama wkłada do wózka, potrzebne rzeczy.
Sama je, ubiera się, rozbiera - oczywiście, jak chce.
Poza tym: buja brata, karmi go, daje pić i zabawia, pociesza i w ogóle jest bardzo opiekuńcza.
Coraz ładniej koloruje, stara się nie wychodzić za linie. Dużo lepiej idzie jej malowanie farbami. Świetnie radzi sobie z pracami domowymi typu obieranie jajek, czy mandarynek. Rozdaje sztućce, wiesza ze mną pranie, częstuje gości cukierkami ;) Poza tym kocha zdobić ciasta.
97 cm, 14,5 kg, ubranka 104, włoski kręcone blond, niebieskie oczka, 24/25 rozmiar buta, pieluchy 4+ tylko do spania.

środa, 24 grudnia 2014

Wesołych Świąt

W wigilijny czas, kiedy pachnie choinką, ciastem i pysznościami, stańcie przy stole, popatrzcie na tych, których kochacie i zatrzymajcie się w biegu. Doceńcie to, co macie, rodzinę, przyjaciół, czas. Cieszcie się, dzielcie czasem i radością. Bez pośpiechu, bez pędu codzienności.
Tego Wam życzę.

wtorek, 16 grudnia 2014

Żeby za wesoło nie było

Nie mówię. Kurna, no, nie mówię. I kaszlę, jak wściekła, i z nosa cieknie. A w sobotę impreza, ludzie pozapraszani, lukry zamówione, jedzenie w większości zakupione, dzieciaki się cieszą wizją urodzin, przynajmniej to starsze. A ja ledwo dycham. Rozważam nawet lekarza, ale nie mam kiedy :P Na razie lecę na wicku do picia, do smarowania i nosa. I ciut mi lepiej od wczoraj, ale żeby to było jakoś super, to nie powiem. Zmycie podłogi oblewa mnie potem, a pranie wieszałam na raty. Na szczęście Osobisty robi większość za mnie i jeszcze krzyczy, że mam nic nie robić, tylko się położyć. I w piecu mi dziś po 5 zapalił, choć wczoraj wszystko przygotował, wystarczyło podpalić. Uwielbiam tego faceta. Niestety urlop ma dopiero od poniedziałku, a to ciut za późno. No cóż, wykuruję się, a nawet jak nie, to impreza się odbędzie.

poniedziałek, 15 grudnia 2014

Spontaniczna niedziela, czyli prawie góry

Nie będę bluźnić. W Zakopanym byliśmy, nie napiszę, że to góry, choć niektórzy Krupówki za takie uważają.
Z okna swego widzę górki. No normalnie zmywam i widzę je, takie piękne. I szlag mnie trafiał i zawiasy łapałam, bo ja chcę, bo dawno nie byliśmy. Na nartach w 2013, a tak połazić, to w 2010 w listopadzie. Kawał czasu nie niuchałam górskiego powietrza i mi żal było przeokrutnie. Osobisty zna mnie, jak mało kto i jak w piątek złapałam zawieszkę, a potem jeszcze w sobotę rano, stwierdził, że jedziemy. I pojechaliśmy.
Kierunek Zakopane. Najpierw marsz pod skocznię, akurat jakiś trening był, potem do Doliny Białego. Oczywiście nie całą, Córa by nie przeszła, bo Syn w chuście. Ale kawałek zaliczyliśmy i bałwan stanął ;)
Potem obiadek, mały spacerek pod Gubałówkę, bez wjazdu na górę, bo i tak nic by nie było widać, bo pogoda raczej średnia. Kościół na Krupówkach i oczywiście Krupówki wieczorem. Bajka, światła, choinki, dzieciaki zachwycone. O właśnie...
Idziemy sobie ulicą boczną, Fashion i pokazuję Synowi światła, aniołki itd, a ten... olewka... Nagle, uśmiech i gyyy - pokazuje coś paluchem. Patrzę za nim, a tam.. sklep z bielizną. Rasowy facet. Osobisty padł, ja na to do Syna, żeby poczekał z 14 lat, a Osobisty do mnie z powagą, że to się wcześnie wykształca i zostaje na długo :P
Z Córą zaliczyłam dom do góry nogami, bo Osobisty odmówił wejścia kategorycznie mówiąc, że nie ufa swojemu błędnikowi. Wrażenia? Never ever tam nie wejdę, no way. Łaziłam potem, jak pijana, podobno takie doświadczenia zmieniają połączenia w mózgu, w moim zmieniły. Nie wejdę tam już.
Z nowości - biała czekolada na gorąco, niebo w gębie.
Bosko mi...

piątek, 12 grudnia 2014

Miastowa

Moje poprzednie miejsce zamieszkania to była wieś, ale taka z kurkami, gdzieś krowa, jakiś zagon marchewek. Żadne wielkie pola, gospodarka i tak dalej. Potem przemianowali na osiedle, kurki zostały, krowy nie uświadczysz, chodnik, high live. Tu jest wieś, co z tego, że gminna, ale wieś. Od domu mam pobocze, o chodniku nie ma mowy, dalej, tak, ale pod domem nie mam. I krowy są i gospodarstwa wielkie. I kombajn do kukurydzy. Ale po kolei. Jedziemy my sobie do Krakowa, a tu stoi jakaś machina przy drodze. Pytam Osobistego, co to, czy coś do przewiertów, bo takie cosik z tyłu miało, jakby wiertła. A ten patrzy na mnie, jak na zjawisko rzadkie zgoła i mówi, że kombajn do kukurydzy i jak mogę tego nie wiedzieć. No nie wiem i już. Stwierdził, że zabłysnęłam. Odpowiedziałam mu ze śmiechem, że przecież dawno mówiłam, żem miastowa i wziął sobie miastową żonę, niech cierpi :P I rybę pani z miasta chce bez glazury za ponad 20 złotych, a nie pangę za dyszkę, ochhh! I chodników się zachciewa, żeby obcasików nie niszczyć. I psy samopas latające oburzają...
Taki ostatni nasz żart rodzinny, żem miastowa się tworzy i dobrze się ma. Zresztą, mnie też on śmieszy wybitnie.

poniedziałek, 8 grudnia 2014

Filmowy weekend

Przy zakupie pomp do ogrzewania można było wygrać podwójne bilety do kina. Wygraliśmy 3 takie zaproszenia, czyli mieliśmy 6 biletów i 3 przekąski.. Czas leciał, a zaproszenia czekały. Aż tu nagle, decyzja, zabieramy dzieciaki na Maję. Córa miała jechać z przedszkolem, ale się rozchorowała, a na film nadal była chora.
Pojechaliśmy w Mikołajki, pełni strachu, jak to będzie. My na kupon, dzieciaki za darmo, bo przecież 3 lat nie mają. Oboje zafascynowani. Syn rozłożył się Osobistemu na kolanach, zapatrzony w ekran i... raz za razem popcorn do buziaka. jak prawdziwy kinomaniak normalnie. Pod koniec Syn już po schodach wędrował, ale oboje cichutko, wytrzymali. Więc wczoraj powtórka. Tym razem Piorun i magiczny dom. Na początku Córa była rozczarowana, że nie Maja, ale po chwili już była zachwycona. Syn przespał połowę, potem wsadził głowę między fotele, jak dzień wcześniej, i oglądał.
Jestem mega zadowolona z wyjazdu, pominę, że dostali jeszcze pierniczki, książeczkę i misie, ale ogólnie to był dobry weekend. Z dzieciakami do kina? Jasne! Choć ostatnie zaproszenie wykorzystamy sami, dzieciaki pojadą do babci, a my smyrniemy do kina.
Cudowny taki czas razem, fantastycznie się bawiliśmy, niby bajka, ale razem. Takie Mikołajki chciałabym im fundować co rok.

piątek, 5 grudnia 2014

Ze spokojem

Jestem właśnie na urlopie, 44 dni, rozpusta, po nim idę na urlop wychowawczy. Ze spokojem idę. Co prawda pogorszy nam się status materialny, ale o jakieś... 250 złotych. A to dlatego, że Osobisty przyniósł aneks do swej umowy z kwotą brutto taką, jaką ja dostawałam teraz netto. Czyli będzie nam gorzej o ten jego podatek, ale jak odliczymy dojazdy, minimum 175 kilometrów tygodniowo, co odpadło po przeprowadzce, to będzie tylko lepiej.
Ogarniamy się powoli, choć nadal kilka rzeczy nie wiemy, gdzie mamy. Między nami bajka, normalnie miesiąc miodowy. Chwilo, trwaj wiecznie.