Masz, co chciałaś, to się ciesz i nie waż narzekać?

Wczorajsze spore nieporozumienie wynikłe z niedoprecyzowania myśli u Tissany natchnęło mnie do napisania paru słów. Ona narzeka, że świat narzeka. A ja z drugiej strony podejdę. Bo coraz więcej jest takich osób, co wręcz się oburzają, jak się narzeka, że dzień był fatalny, czy że kot zeżarł kotlety. Chciałaś? Masz? To się ciesz! Taka postawa ostatnio bije z niektórych. To może ja wyjaśnię :P
Mąż. Kto mnie zna dłużej, ten wie, że męża nie chciałam nigdy. W sensie nie chciałam za mąż wyjść, bo facet, to ok. Bo łatwiej odejść, bez szarpania itd. Osoby z doświadczeniem przyznają mi rację. Nie mówię, nie starać się, ale jak już starać się nie da, zabierasz walizkę i wychodzisz. Poglądy te głosiłam już w liceum, nawet na religii (kocham tamtego księdza za powiedzenie mi, że zobaczymy, jak spotkam tego jedynego, ale on szanuje). Potem pojawił się Osobisty i się chłop wziął oświadczył. Kto mnie zna bardzo dobrze, ten wie, że na ślub zgodziłam się dla niego. Bo jemu zależało, mnie za pewność wystarczyły zaręczyny. Jakoś miesiąc przed ślubem i ja zaczęłam się cieszyć dla siebie. Większość życia nie chciałam, więc narzekać mogę na niego, ile wlezie.
Dom. Niektórzy sądzą, że to moje marzenie. Nie. Ja nigdy o domu nie marzyłam. To marzenie Osobistego, które ja przyjęłam, czy utworzyłam swoim? Po części. Chcę z nim być, w naszym domu, ale czy to będzie ten, czy mieszkanie, obojętne mi to. Ten mnie cieszy, ale marzeniem nie było. Więc daję sobie prawo do narzekania również na tym gruncie. Szczególnie, że jak już coś chciałam, to wykończony dom, a nie mam, więc narzekanie, jak najbardziej na miejscu.
Dzieci. No dobra, tu mnie macie, bo chciałam, chciałam dwójeczkę i choć na początku nie chciałam takiej małej różnicy, to zagrożona ciąża z Córą, strach przed położeniem do łóżka i inne sprawy zdecydowały, że jest taka, więc no... Ale chciałam grzeczne, kochane, kochające się dzieci, a nie łobuzy, to patrz wyżej :P a co. Teoria musi się zgadzać.
Koty też chciałam, dwa małe, ale paskudne są. Jeden miauczy - jak kot może miauczeć, moje wszystkie były bezdźwiękowe, a drugi paskudzi po stole...
Ale tak generalnie, oprócz prawa do narzekania, to mam prawo do siebie samej, do wyrażania siebie samej. I czy akurat mam ochotę wychwalić Osobistego, bo wstaje do dzieci w nocy, czy zjechać go jak psa, bo mi nie naszykował węgla i sama muszę nosić, czy chwalę dzieci, bo są kochane, czy mam ich dość, bo się pobiły pięćsetny raz przez ostatnią godzinę i znowu słyszę "mamooooo" na dwa głosy, to... mam do tego prawo. Bo życie nie jest czarno białe i czarne trzeba wyrzucić. Bo czasem ma się coś, co przyniósł los i niekoniecznie trzeba być za to wdzięcznym. Bo życie ma odcienie, które mogą się nam nie podobać, choć inni by za to całowali ziemię, po której stąpają. Jestem szczęściarą. Jestem nieszczęśliwa. Średnio po parę razy na dzień mam każdy z tych stanów. Bo mam do tego prawo.