O co się można pokłócić

            Myślałamsobie ostatnio jak bez sensu robiliśmy kłócąc się, ile pięknych chwilstraciliśmy. I tak przy tych przemyśleniach doleciałam do podstaw kłótni, a zatym doszłam do dziwnych wniosków. W naszym małym świecie są pewne zasady, samesię pojawiły i zostały przyjęte, naturalnie. Czasem idziemy ulicą i ja widzęjakąś ładną dziewczynę. Wtedy zazwyczaj pada zdanie z moich ust w stylu:„Zobacz, jakie ma ładne nogi/włosy/sukienkę”. On też często pokazuje mi ładnedziewczyny. Nie mam oporów, by powiedzieć mu, że ktoś mi się podoba, czy żeznów wpadłam na chłopaka, który grał Króla Cyganów i jest boski. Ja wiem, ktojemu się podoba i nie mówimy tu o aktorkach, tylko dziewczynach, z którymi majakiś kontakt. Zdanie na temat trójkątów i zdrad mamy przegadane na masęsposobów. I o co się kłócimy? O drobiazgi. O słowa, które mają inne definicjedla nas, o półsłówka, które tak samo brzmią, a znaczą coś innego, o inne słowai te same znaczenia (tak, wiem co teraz powiesz M., rozmawiać, rozmawiać,rozmawiać) Problemem stawały się rzeczy proste, błahe. Nigdy nie powstał w nichtemat innych ludzi w naszym życiu, upodobań i złośliwości na temat np.napalonych elektryków w mojej-może-pracy. Nawet mi do głowy nie przyszłowypomnienie czegoś podobnego wymyślonego przez mojego Skarba.

I tak… Wydaje mi się, że dobrze,że tego kłótnie nie dotyczą, bo łatwiej wyjaśnić inną definicję słowa niżurojoną zazdrość. Ale… Czy to jest do końca normalne? Nie to, żebym sięprzejmowała, mnie tak dobrze, tak było od początku i nie chcę tego zmieniać. Poprostu mnie interesuje zdanie na temat.