Smog połyka kolejne miasta

Kiedyś to były zimy, latało się po polach i górkach w portkach do kolan zamarzniętych, w butach ze sztywnymi sznurówkami i z nosem, który mógłby konkurować z Rudolfem z zaprzęgu Mikołaja. Potem siadało się przed piecem, żeby zmarzlina trochę puściła i żeby można się było rozebrać. Rękawiczki leżały u góry, żeby odtajały.
A dziś nie dość, że śniegu nie ma, to jeszcze moje dzieci nie wyjdą dziś na plac zabaw, czy spacer. Normy zanieczyszczenia powietrza znacznie przekroczone. Smog.

Dawniej w Krakowie to prościej było. Wysyłało się takiego Dratewkę z lipną owcą, smok zjadał, potem pił i pił i pił, a potem bach i po kłopocie, dziewice uratowane, szewczyk szczęśliwy, król sypał dobrami. A dziś smok się udźwięcznił i stał smogiem, który odbija się echem po całym kraju. Bije się na alarm, że piece, że samochody, że palimy złym węglem. To teraz wróćmy do tego pieca, przy którym odtajałam za młodu. Piec stoi nadal, nadal jest na węgiel, jak w tym czasie, gdy młodym dziewczęciem byłam. Jak wszystkie wtedy w okolicy. I każdy węglem palił i smogu nie było, serio, nie było dni, kiedy pozytywnym myśleniem zaklinało się, że to mgła, póki się na pole nie wyszło i powietrza się nie zaczerpnęło, było czysto. Kominy tak nie dymiły (no dobra, u nas dymiła Witaminka, ale to inna para kaloszy), koło 17 nie zaczynało się robić mglisto i cuchnąco. O 17 zaczynało się sankowe życie, po odrobieniu lekcji.

Winne obecnemu stanowi rzeczy są piece, w których ludzie spalają zły węgiel i te piece mają zniknąć. I znowu zabieramy się za sprawę od tyłka strony, nie szukając przyczyn. Ludzie palą tym, co kupują, a kupują to, co jest. My nie kupujemy najtańszego węgla, a syf jest niemożliwy. Znam dwoje ludzi, którzy węgiel reklamowali (!!!), bo nie chciał się palić. Dawniej bałwanki miały błyszczące oczy i guziki. A dziś straszą mętnymi spojrzeniami i zwiędniętą przedwcześnie marchewką. Ale nad tym nikt nie boleje, bo łatwiej przecież postraszyć karami obywateli, niż sprzedających węgiel.