Misz masz

Chwalić się będę. Dziś w ramach porządków w szafie wyjęłam sukienkę sprzed ciąży. Postanowiłam ją przymierzyć, żeby się dobić, jaka to gruba jestem. I mi się nie udało. Brakło mi tylko pół centymetra, żeby się dopiąć, co niecałe 3 tygodnie po porodzie chyba nie jest złym wynikiem. Do wagi sprzed zostało co prawda jeszcze 8 kilo, ale powoli i to zrzucę.

Jesteśmy w trakcie załatwiania Chrztu. Na luty. Jakoś nie przemawia do mnie chrzczenie dużego dziecka, a potem wypada post, więc się streszczamy.

Zima do nas przyszła. Biało się robi w tempie zastraszającym. Cieszę się. Dość miałam szaro burego krajobrazu. Marzy mi się jazda samochodem przez pewien las, kiedy topi się śnieg, odbija się w nim słońce a obok wszystko zaczyna się zielenić. Ten widok miałam przed oczami wiosną, jak wracałam z pracy do domu i urzekał mnie zawsze  niesamowicie. Bez śniegu jest zgoła niemożliwe, żeby strumyczki topiącej się wody lały się po ulicy. A tu, proszę, sypie. A w innej miejscowości grad i burza. W styczniu. Ciekawe, czy wszystko się poprzesuwało i wiosna przyjdzie w czerwcu dopiero.

Nadszedł nagle rok "w przyszłym roku". Tak były określane plany budowlane, a tu nagle jest to już teraz. Już nie przyszły, a ten. Staram się o tym myśleć jako o czymś, co nas nie dotyczy i jest z boku, jak o abstrakcji, bo inaczej wpadam w panikę budowlano pieniężno czasowo wytrzymałościową. A jak sobie o tym myślę, jako o czymś, co nie do końca nasze albo w bliżej nieokreślonej przyszłości, jest mi lżej to planować. Ogarniemy. Jak się powiedziało A, trzeba powiedzieć B, a mamy już materiały przecież. Reszta to formalność.