Miesiąc i studyjnie

Dominika dziś skończyła miesiąc. Nie wiem kiedy zleciało. Wiele nas nauczyła, sama wiele się ucząc. Patrzę na nią i nie mogę czasem uwierzyć, jak szybko się rozwija, jak wodzi oczami za zabawkami, jak długo trzyma główkę, jak jest na brzuszku. I przede wszystkim, jak się zmienia. A za jej uśmiech oddam wszystko. Na szczęście śmieje się często.
Wczoraj usnęła zwyczajowo o 11, obudziła się dopiero o 3.40, a potem dospała do 7. W dzień też jest super grzeczna. Nie śpi oczywiście całego dnia, ale nawet wtedy ja potrafię sporo ogarnąć. A jak śpi, to już wszystko zrobię. Obawy o ogarnianie z dzieckiem okazały się zupełnie nieuzasadnione.
Babcie zwariowały na jej punkcie. Moja mama bardziej, bo ma ją przy sobie. Ciągle do niej mówi, głaszcze, buja w wózku, bo na rękach już jej ciężko. Mama mojego Bardzo Osobistego Mężczyzny wiecznie o nią pyta, zachwyca się zdjęciami. Taki mały człowiek wywalił życie dorosłych do góry nogami.
Niestety pogoda nas nie rozpieszcza i udało się wyjść tylko 3 razy na spacer. Czaimy się na ładną pogodę i zbieramy się wtedy w dziesięć minut do wyjścia, ale jakoś się nie udaje ostatnio. Wiosna coraz bliżej, nie tracę więc nadziei.

Akcja kot trwa. Ma zadaszenie nad miską, nawet kawałek wykładziny pod spodem, by mu nogi nie marzły. Przychodzi, zjada i odchodzi. Szkoda.

Update:

Przeczytałam u Kociej Damy o studiach i mi się przypomniało, że miałam też napisać pewną rzecz. Marzą mi się studia. Teatralne jakieś. Niekoniecznie aktorskie, ale o teatrze, ewentualnie pisarskie. Typowo nie dla zawodu, a dla siebie, dla własnego widzimisię. Jest tylko parę "ale". Teraz, pomijając kwestie czasowe, bo jak się chce, to się da, nie mam na studia kasy. Jak zaczniemy mieć kasę, to przyjdzie drugie dziecko i wtedy jakoś nie widzę tego czasowo. A jak podrośnie i drugie, to sądzę, że chęci mi braknie. Czyli z myślą o studiach muszę się chyba pożegnać. A moja uczelnia podyplomowa organizuje jeden semestr terapii pedagogicznej...Ajć... Kusi i korci.