DOŚĆ

            Mam dośćbycia odpowiedzialną, dość podejmowania wszystkich decyzji, od tych błahych popoważne. Nie podoba mi się to. Każda taka decyzja potem obarczona jestpretensjami, bo komuś coś nie pasuje, bo o jakimś szczególe nie pomyślałam. Mamdość bycia odpowiedzialną za życie innych i swoje własne, przy czym własnezawsze na końcu. Dość.

Mam dość obrażania się na mnie,bo nie zadowoliłam wszystkich. Nie mam na to ochoty. Nie jestem maszynką dospełniania życzeń, marzeń i wymagań. Jak tak ktokolwiek myślał, to wyprowadzamgo z błędu.

Mam absolutnie dość wymagania odemnie a od siebie  nie. Koniec. Teraz toja zacznę wymagać, ja będę stawiała warunki i wymagała ich spełnienia. Ciekawetylko czym to się skończy. Ludzie wokół będą musieli się nauczyć mnie słuchać,nie tylko słyszeć. Mam dość wmawiania mi co myślę, co czuję i co powiedziałammiędzy wierszami. Nikt nie siedzi w mojej głowie i takie wmawianie mi jestabsolutnie niemile widziane. Bo jak mówię „nie” to oznacza ono „nie”, a jak„zastanowię się”, to się zastanowię.

Skończyło się traktowanie mnieprzedmiotowo, wysługiwanie się, bo przecież ja mogę. Nie, nie mogę, mam tegodość. Cierpliwość się skończyła. Każdy ma swoje życie i ja nie zamierzam byćczyimś pośrednikiem czy drogą do celu.

Jeżeli ktoś tego nie zrozumie, tosię pożegnamy. Mnie to już nie boli. Chwasty się wyrywa.