Państwowe przedszkole dla wybranych

    Już któryś raz spotykam się z pewnym absurdem związanym z przedszkolami. Państwowymi, bo prywatne to zupełnie inna bajka. Aby się tam dostać, trzeba spełnić szereg kryteriów. Nic dziwnego, pięć godzin podstawy programowej ma być za darmo, za nadwyżkę płaci się nieporównywalnie mniej, niż w przedszkolach prywatnych. Jednym z nich jest to, że oboje rodzice muszą pracować. Z reguły, jak jedno nie pracuje, to do przedszkola dziecko się nie dostanie. I ja pytam, jak to zrobić. Mam dziecko, niedługo, bo czas pędzi, jak szalony, będę go chciała oddać do przedszkola. Załóżmy, że nie pracuję, bo nie mam z kim zostawić Córy. Przedszkole otworzyłoby mi drogę do pracy, bo dziecko byłoby pod opieką. Ale nie. Bo skoro nie pracuję, to mogę zostać z dzieckiem w domu. A skoro z nim siedzę, to nie pracuję. zamknięte koło. Absurd na najwyższym poziomie. Znam kilka osób, które chciałyby posłać dziecko do publicznego przedszkola, bo prywatne jest poza ich zasięgiem finansowym, by móc iść do pracy, ale nie mogą, bo nie pracują, więc mogą siedzieć z dzieckiem. To jest nie do wyjaśnienia, a co gorsze, w wielu przypadkach nie do przeskoczenia. I jak nie zacząć wierzyć, ze publiczne przedszkola są dla wybranych, bo jest jakaś umowa, by coraz więcej dzieci szło do prywatnych. A Córa pewnie i tak się nie dostanie, bo jeszcze jej nie zapisałam. Czemu. Ach, jeszcze jedna przeszkoda. Nie jesteśmy zameldowani w gminie, gdzie chcemy ją posłać. A czemu? Bo nie wolno się meldować w nieodebranym budynku, a dom jeszcze nie jest odebrany, bo być nie może, bo nie jest skończony. Po prostu urzędniczy raj.