Zdrada

Kiedyś mówiłam, że nigdy nie wybaczę zdrady i bicia. A dokładniej jednego uderzenia po którym miało już nie być nic. Zero zaufania, zero powrotu. Dziś zostało mi to drugie. I mam nadzieję, że nigdy nie przyjdzie mi tego wybaczać, a jak przyjdzie i wybaczę, to proszę przyjaciół o pomoc. Znaczy porządnego kopa. A zdrada... Nadal nie przyszło mi jej wybaczać. Ale już nie mówię, że jej nie wybaczę. Po pierwsze nie do końca wiem, co zdradą jest, jak ją zdefiniować. Bo jeśli jest nią flirt, to sama zdradzałam wielokrotnie. Zresztą, sam kontakt stricte fizyczny, stosunek, odbyty raz, przypadkiem może być zdradą, odżałowaną i tak dalej, a nie musi. Bo jak mówić o zdradzie w stanie upojenia? Problemy z określeniem czym jest mam ogromne, więc nawet nie próbuję. Wiem tylko, że w jakikolwiek sposób by mnie Osobisty nie zdradził, wybaczyłabym. Bo po pierwsze, zdrada zawsze, ale to zawsze leży po obu stronach. Czegoś brakło, coś zawiodło, bliskość, rozmowa, cokolwiek i poleciało. A po drugie, nie ma człowieka bez winy. Oczywiście, jeśli pewnego dnia przyjdzie i oświadczy, że kocha kogo innego, to nie tyle wybaczę, ale puszczę. Pewnie przeryczę pół życia, ale... To też nie zdrada. A jeśli zdrada będzie notoryczna i nie będzie pomagało naprawianie naszego świata? Jakoś tego nie widzę... Zupełnie abstrahując, wtedy bym nie wybaczyła. Ani partnerowi, ani sobie.