Wyhamowanie

     Jakoś przywykłam do statusu utrzymanki (post obszerniejszy na starym blogu, link po prawej, u góry). Pomaga, że jeszcze część wypłaty sierpniowej do mnie trafi. A potem... Potem jakoś będzie. Na szczęście budowa w tym roku wypłacona i nawet jedne drzwi się udało zamontować. Jeszcze kominek, by Osobisty mógł tam w zimie coś robić i będzie. Prace na budowie wyhamowały, bo pracuje tam tylko Osobisty robiąc to, co nie wymaga nakładów pieniędzy, a jedynie czasu. Tak więc z Córą sobie żyjemy całe dnie same i dopiero wieczorem jest bardziej rodzinnie. Niestety chyba obsunie nam się wprowadzenie, ale cóż... Lepiej tak, niż nic nie mieć, jak bank wszystko zabierze. Na razie rozważam poważnie posiadanie drugiego dziecka. Nie chcę, by Córa była jedynaczką, ale jednocześnie nie wiem, czy starczy mi cierpliwości do drugiego. Cierpliwości i siły na pokonywanie płaczu i własnej bezsilności nad nim. Na razie plany uwzględniają drugie, przy czym na tak jest bardziej Osobisty, niż ja. Ale... Wszystko po Córze zostaje. Zobaczymy, co życie przyniesie.
     Osobisty przyniósł do domu katar i ten katar został z nami. Nic przyjemnego.

     Czy ktoś poda mi jakiś pomysł na góry z małym wierciołkiem? Najchętniej w chuście, o ile się da jeszcze zawiązać, więc niewysoko. Od razu uprzedzam, Zakopane, to nie góry. Morskie Oko po asfalcie też jakoś mnie nie bawi i jest brane pod uwagę w ostateczności.