Refleksyjnie

     Siedzę w altanie, trochę marznąc, słońce prześwieca przez liście orzecha, cyka świerszcz, ktoś kosi trawę. Patrzę na śpiącą Córę i naszło mnie na przemyślenia. Bez ładu i składu. Może czas się nimi podzielić.
     Po ślubie mieliśmy mieszkać u góry, u teściów. Już remont był na ukończeniu, po ślubie, w niedzielę ze łzami w gardle pojechaliśmy tam, bo noc poślubną spędziliśmy jeszcze u mnie, bo bliżej. Tydzień wymówek, bo źle smaruję kromki, nie tam odkładam masło, czy chleb, źle gotuję, głupiutkie książki czytam. To zabolało najbardziej. W czwartek ogromna awantura pod drzwiami Osobistego, słyszałam, wybiegłam z płaczem, pojechałam do domu, jak miałam w planie, ale już tam nie wróciłam. Osobisty akurat został w pracy na noc, przyjechał po mnie w piątek wróciłam dla niego. W sobotę przyszło się nam wyprowadzać. W sobotę po weselu kolegi, po nocy wracaliśmy do moich rodziców. Pamiętam jak dziś, jak rano w niedzielę siedzieliśmy nad kubkami z herbatą i płakaliśmy, bo moi rodzice już pół przemeblowania zrobili, byśmy się jakoś pomieścili wszyscy. Nie, nie wynieśliśmy się z własnej woli, wyrzucono nas, a teściowa zapytała jedynego syna co pierwsze spakuje i ... poszła do koleżanki. Tyle wspomnień. Teraz sytuacja jest... dziwna. Pojechałam tam na święta wielkanocne, bo Córa powinna znać dziadków. I tak to jakoś funkcjonuje, przy czym ja mam żal ogromny, bardziej o Osobistego niż o siebie. Choć może o siebie też, bo w tamtym roku, w ciąży, pojechałam z nimi odwieźć teściową do sanatorium to najpierw mówiła o mnie obok mnie, jakby mnie nie było obok, a potem do mnie ze śmiechem, że śniło jej się, że przyjechał do domu bezpłciowy pajacyk. Dla kobiety walczącej o każdy dzień życia tego dziecka to nie są przyjemne słowa. Pomijając, że moim zdaniem snów się nie opowiada, bo tak naprawdę nie wiemy co znaczą. Teraz my jeździmy do nich, oni byli raz, jak postawiłam sprawę na ostrzu noża. Na chwilę, bo oni muszą zrobić zakupy. Na chrzcie teść nie był wcale. Do mnie się nie odzywa, ale może to i lepiej. Od niej wciąż słyszę dobre rady na temat tego, że rozpieściłam małą noszeniem i powinnam nauczyć ją cierpliwości do znoszenia bólu związanego z zębami. I wiele, wiele innych.
     Zastanawiam się często, jaka jest moja wina w tym wszystkim, czemu tak się to potoczyło. Znaczy aj znam oficjalną wersję, która nie przybliża mnie ani trochę do rozwiązania. Zastanawiam się, co jest winna Córa, że wszystko jest super, jak my wykażemy inicjatywę, że tak się nią chwalą, ale nic w zamian. Bo prezenty nie są tym samym, co zainteresowanie. Myślę czasem, jak można mówić, że się tęskni, kiedy się mogło ją mieć na wyciągnięcie ręki...
     Mam nadzieję, że to ostatni tego typu post, bo ponuro tu ostatnio...