Cisza

            Jednapaskuda namówiła mnie na Wiedźmę. Nawiasem mówiąc, zamierzam ją sobie kupić.Druga paskuda na urodziny podarowała mi Szeptem i Crescendo. Przeczytałamjednym tchem i myślałam, że się nie doczekam kolejnego tomu, który wyszedłdopiero pod koniec października, czy w listopadzie. W każdym razie późno. Aledoczekałam się Ciszy. Najpierw przeczytałam pół strony i odłożyłam, bo zupełnieinna od Wiedźmy i „nie podoba mi się”. Potem… Przeczytałam całość w pół dnia,no, może ciutkę więcej. Becca Fitzpatrick zabrała mnie w wykreowany przezsiebie świat z ogromną łatwością. Upadli aniołowie, Nefilowie i archaniołowiewciągnęli mnie w swoje życie, w swoje intrygi tak głęboko, że po wyjściu z ich kryjówekmusiałam zaczerpnąć poważny haust powietrza. W celu odratowania się. Książkęczyta się na pół oddechu, byle ciszej, byle szybciej. A kartki tak powoli sięodwracają. Czekam na ostateczne starcie, na kolejny tom. Znów mi przyjdziesporo poczekać, ale na pewno warto. A co ważniejsze. Wystarczy przeczytać półostatniej strony wcześniejszej książki, a już się wie, o co chodzi, na czym sięskończyło i znów skacze się na główkę w tekst.

            Ten, ktoczeka na kolejny niezwykły tom nie zawiedzie się. Ale jak ktoś czeka na seriępodobną do modnego cyklu o wampirach, rozczaruje się. To coś zupełnie innego.Może nie jest to literatura wysokich lotów, ale potrafi zadziwić. Przynajmniejmnie. Trudno stanąć po którejś stronie. Żal Nefilów, którzy muszą oddawać ciałoupadłym aniołom, żal Archanielscy uwięzionej w klatce, żal w końcu głównejbohaterki, która nie pamięta nic z pięknego romansu, jaki jej się zdarzył. Iżal w końcu upadłego anioła, który z miłości wyrzekł się właśnie tejdziewczyny. Ale to nie zwykły romans, to książka o wyborach, trudnych decyzjachi walce. A o co chodzi dokładnie? Zapraszam do księgarni.