Zdrobnienia

Rybko, kotku, maleństwo, słoneczko, żabciu… Mówiąc krótkozdrobnienia wszelakie. Każdy takie w swoim życiu słyszał, pewnie nie jeden raz.Jednym to nie przeszkadza, innym wręcz przeciwnie. Ja należę do ludziusytuowanych pośrodku. Jest grupka osób, które mogą używać zdrobnień ispieszczeń w stosunku do mnie, ale jest grupa, wśród której tego nie toleruję.

Każda osoba ma swoją strefęintymną, nieprzekraczalną. Sądzę, że chodzi zarówno o kontakt fizyczny jak isłowny. Ktoś może nie życzyć sobie, by go dotykał ktoś obcy. „Obcy” rozumiem tujako nikt z rodziny, przyjaciół, czyli zwykły znajomy, którego widujemy w pracy, ale na mianoprzyjaciela nijak nie zasłużył. To samo tyczy się słów. Ktoś, kto jest znajomymnie ma prawa mówić zdrobnieniami, szczególnie zwierzęcymi. Nie mogę zdzierżyć,jak ktoś mi rybkuje, kotkuje i żabciuje. Jest naprawdę mała liczba osób, któretak się do mnie mogą zwracać. Są to przyjaciele i oczywiście ukochanymężczyzna. Reszcie tego prawa nie nadałam i nie rozumiem, czemu oni je sobienadali sami.

Całość akcji zdrobnieniowejkojarzy mi się z „Atiutiutiu…” wyrażanym do dziecka. Jak do kretyna lub istotyniższej sobie. To absolutnie nie stwarza atmosfery przyjaznej i miłej. Nie pokonujebarier, wręcz je tworzy. Tworzy sztuczne przyjaźnie, a nawet stopnie, gdziektoś jest wyżej, a ktoś inny jest tylko „Żabką”.

Czy to jest takie trudne, że wrelacjach wystarczy imię? I to niekoniecznie zdrobnione do granic możliwości.