Uprzejmość na wymarciu?

     Konieczność zapchała mnie do urzędu, gdzie trzeba wyjść na bardzo wysoki parter. Inna konieczność sprawiła, że byłam z Córą. Pod pierwszym urzędem po prostu zostawiłam wózek na dole, ale byłam tylko na chwilę. W drugim wiedziałam, że zajmie mi to więcej czasu. Schody takiej samej wysokości. Dobrze, że ta moja spacerówka lekka, wniosłam. U góry zobaczyłam pana ochroniarza, który grzecznie, z uśmiechem przyglądał się moim zmaganiom. Dziękuję, już sobie poradziłam.
     Szłam dość wąskim chodnikiem, z przeciwka jechał samochód, zaparkował tak, że musiałam zejść na drogę. Ależ oczywiście, nie musi pan czekać tej minuty, żebym przeszła, chodnik wolny, niech pan parkuje.
     W kolejce do sklepu stoi pan o kuli, kula oparta o ladę. Jedna pani przewraca kulę, stawia ją, do góry nogami, tuż poza zasięgiem tego pana i tłumacząc się z głupim uśmiechem, że ona nie umie inaczej, wychodzi.
     Czy naprawdę tak trudno komuś pomóc? Tak dużo kosztuje taki mały gest? Ja nie wymagam specjalnego traktowania, bo jestem matką. Z reguły radzę sobie sama. Zostawiam wózek, jeśli mogę, idę z dzieckiem na rękach, jak można, wjeżdżam. Pominę za szerokie rozstawy zjazdów na niektórych schodach (koło Jubilatu nie jestem w stanie pokonać przejścia podziemnego, bo wózek ma mniejszy rozstaw kółek), pominę brak takich zjazdów. Nie wymagam wielkiego poświęcenia, ale sekunda, pomoc we wniesieniu wózka, skoro nie ma podjazdu niewiele kosztuje. Tak samo jak uprzejmość do osoby starszej, chorej, często nie tak sprawnej. Ale widać za dużo wymagam. Przykre to.