Politycznie historycznie

     Gdy zapłonął nagle świat, bezdrożami szli przez śpiący las...
     1 września w pamięci historyków amatorów i zawodowych kojarzyć się zawsze będzie nie ze szkołą, a z dniem, kiedy dzieciom do szkoły dane iść nie było, czyli z wybuchem II Wojny Światowej. Z okazji dzisiejszej rocznicy usłyszałam w radiu wypowiedź pana Prezydenta miasta Gdańska Adamowicza. Mówił, że wtedy brakło solidarności Europy, jaka jest teraz. Zdało mi się, że wyrzucił z pamięci (nie)chlubną postawę Anglii i Francji, które przecież zapewniły Polskę o swym poparciu i pomocy. I zdało mi się, że nie chce widzieć, że byłoby dokładnie tak samo dziś, kiedy mamy Unię i masę paktów pokojowych. Poparliby nas i pozwolili bić się samemu. Ameryka też palcem by nie kiwnęła, choć nasi żołnierze walczą za... ropę waszą i... waszą... Niestety obawiam się, że dziś Polska nie potrafiłaby powstrzymać wrogiego natarcia, czy nawet sąsiedzkich odwiedzin akurat przez nasze podwórko. Nie ta technologia, nie Ci ludzie. Partyzantka, owszem, ale czy byłoby na co ją organizować?
     A na razie...

     Chwała Bohaterom.