Mam kierownicę, więc mózg został w domu

             W drodze do pracy pokonuję 25 kilometrów i przezten odcinek napatrzę się sporo na nawyki innych kierowców. Nie twierdzę, że jajeżdżę dobrze, bo tak nie jest i chyba nigdy tak o sobie nie powiem, alebeztroska innych mnie czasem przeraża. I nie mówię tu o paniach malujących sięza kółkiem, czy osobnikach płci obu mówiących przez telefon trzymany naramieniu.

            Kiedyś mgłabyła okropna, aż sobie pomyślałam, że bez świateł byłoby mi lepiej, ale pomysłunie wcieliłam w życie. Ale spotkałam dwóch takich, co wcielili. Auta widmanormalnie. Chyba nie wiedzieli, że światła w tym przypadku są dla innychkierowców. Nie wiedział tego też pan, który był przede mną na przeglądzie. Jemuz kolei nie świeciło światło cofania. Ale na uwagę sprawdzającego powiedział,że jemu to już nie przeszkadza, bo się przyzwyczaił…

            Alenajwięcej inteligentów to spotykam na przejeździe kolejowym. Przejazd jeststrzeżony, z barierami, światłami i dzwonkiem. Czasem, jak dzwoni, dróżnikpozwala przejechać paru samochodom. Sama nie raz, nie dwa korzystałam, ale zatorami zawsze było miejsce. Ale parę razy go nie było. Stanęłam więc grzecznieprzed barierką i co? Zostałam obtrąbiona. Bo jak to, że ja nie jadę. Inniwjeżdżają. Nagminnie, choć za przejazdem jest krótka prosta i zakręt na drogęgłówną. Czasem jest tam naprawdę ciężko wyjechać i się stoi i stoi i stoi…

Innym z kolei razem przede mnąstały może ze trzy auta, zatrzymałam się, a tu z prędkością światła mijają mniedwa samochody. Jeden stanął tak, że maskę miał pod zaporą, drugi tuż za nim. Bobyło miejsce na półtorej auta, musieli skorzystać. Bo parę aut przed nimi robiróżnicę.