Przedstawiciel handlowy, który nie chce zarobić

    W czwartek pojechaliśmy po ofertę na dach do jednej z firm, którą prosiliśmy o wycenę. Oferta miała na nas czekać. A tu się okazuje, że przedstawiciel zostawił panią kierownik w takiej idiotycznej sytuacji, że rabatów nie wpisał i jak poczekamy, to ona to zrobi. Oczywiście, że poczekamy. Pani na naszych oczach, wielkimi literami pisała wielkość rabatów. Odniosłam wrażenie, że całość była przygotowana umyślnie, by nas olśnić ich wspaniałomyślnością. Nie nabraliśmy się. Ale potem się zaczęło jeszcze lepiej. Pani się nie spodobało, że chcemy taką, a nie inną dachówkę. Bo bez sensu, inna, lepsza według niej droższa tylko o dwa tysiące, ona by tamtą wzięła. Zwróciła się do mnie, myśląc pewnie, że pojechałam jako element ozdobny, że może ja się skuszę na tą droższą. Przy czym już dawno doszliśmy do wniosku, że ta droższa jest za tania jak na to, co o niej piszą. I w ramach za piękne, by było prawdziwe odrzuciliśmy. Pani z ciężkim sercem i marudzeniem na ustach, że bez sensu wybór przyczepiła się do naszych okien. Że takie okna do takiej dachówki, bez sensu. Bo drogie. I po co nam takie drogie okna.
    Tak sobie myślę. Te pieniądze i tak musimy wydać. To nie jest kwestia tego, czy kupimy sobie jakiś nowy gadżet, czy nie. Dach jest nam niezbędnie konieczny i pieniądze zostaną wydane. W interesie pani leżało, byśmy wydali je u niej, a nie u konkurencji. I skoro chcemy droższe okna, to tym lepiej dla niej. A o gustach też się nie dyskutuje, bo zniesmaczony klient nie wróci. Proste. A my wyszliśmy zniesmaczeni postawą tamtej pani. Ale nie wrócimy z innego powodu. Myk z pisaniem na naszych oczach rabatów się nie powiódł. Z jednego banalnego powodu. Ich oferta była najdroższa. A podobno taka świetna… To tylko my takie beznadziejne mamy pomysły. I to jest prawie cytat. Bez komentarza.