O gotowaniu, pisaniu i czemu nie wrócę na studia

    Wczoraj z wielkim hukiem wróciłam do obowiązków zony. Bo jak to tak, że nie dość, że nieużytek w sferze łóżkowej, z racji zakazu, to jeszcze nieużytek kulinarny i domowy. Zaczęłam od wyciagnięcia mięska na obiadek, bo musiało się rozmrozić. Generalnie to te obiadki to mąż sobie do pracy bierze i tam odgrzewa. Mięso sobie spokojnie dochodziło do temperatur zdatnych do krojenia, a ja się zabrałam za prasowanie. Tu poszła gładko. Gorzej było potem z tym mięsem. Nie znoszę zapachu surowego mięsa, o czym wczoraj się przekonałam na zmianę krojąc i odwiedzając  przyjaciółkę Muszlę. Ale udało się i stworzyłam gulasz i pieczeń. Gulasz podobno smaczny. Ja się mięsa raczej nie tykam jeść częściej niż z trzy razy w tygodniu, więc całą przyjemność zostawiłam mężowi. Zresztą, specjalnie bardziej ostre zrobiłam.
    W czynie społecznym, no dobra, za lody ostatnio, pyszne, orzechowe, dziękuję, przepisuję wykłady. Ze słuchu na tekst. I szczerze się podziwiam za wytrzymanie na studiach lat pięciu, a potem jeszcze tej szalonej podyplomówki. Po około 15 minutach słuchania tych nagrań i robienia notatek ogarnia mnie przemożna niechęć do tego. Nudzi mnie, denerwuje i głowa zaczyna boleć na zawołanie. Cudowne ozdrowienie następuje prawie natychmiast po zaprzestaniu pisania. To skutecznie przekonuje mnie, że do nauki raczej nie wrócę, bo na wykładach pisać nie będę i generalnie będzie mnie to nudzić. Już nawet dojrzewa we mnie plan sprzątania w szafie i zrobienia z dwóch półek wolnych. Ale jestem twarda. Najpierw przepiszę, a potem… Ochota mi pewnie minie.