Najwspanialszy szef

    Dawno miałam o tym napisać, ale się nie składało. Zmotywowało mnie dziś. Przeczytałam dziś notkę z głównej strony portalu. Dziewczyna pisała o tym, jak to jej pracodawca poszedł “na rękę” i wsadził ją na najcięższe zmiany po tym, jak powiedziała, że jest w ciąży.
    Nie sądziliśmy, że uda się nam tak szybko. A potem nie sądziliśmy, że będą problemy. Jak dowiedziałam się o ciąży postanowiłam nic nie mówić i normalnie chodzić do pracy. Głównie dlatego, że ciąża to nie choroba, a mnie się umowa kończyła 1 maja. Do tego czasu nijak nie byłabym w przepisowych 12 tygodniach, więc pracodawca mi mógł umowy nie przedłużyć. Ale stało się inaczej. Zaczęłam plamić, miałam nakaz leżenia, postanowiłam się przyznać z założeniem, jak nie oni, to inni. Rozmowa była z dwoma osobami osobno, każda bardzo miła i pełna troski o mnie i Maleństwo. I oboje zgodnie stwierdzili, że sądzili, że ja już mam umowę na stałe. Nawet dobrze, że się upomniałam, nawiasem mówiąc. Umowę mi przedłużyli wiedząc, że do pracy nie wrócę przez najbliższy czas. Bez problemów, wyrzutów, za to z masą rad, żeby o siebie dbać i z zastrzeżeniem, że mam pisać co u mnie.
    Mam najwspanialszego szefa na świecie. Teraz sobie spokojnie mogę oddawać się lenistwu, niechciejstwu i dbaniu o nas. Z pewnością, że mam gdzie wrócić. I tak sobie myślę, że firma dobrze traktująca ludzi zyskuje pracowników, którzy dobrze pracują dla tej właśnie firmy. Tylko czemu nadal ich tak mało?