On + ja + ta trzecia = my?

W naszym małżeństwie występuje ta trzecia. Choć czasem mam wrażenie, że to pierwsza, najważniejsza. Znam ją i nawet okresowo lubię i popieram. Gdzieś głęboko nawet częściej, niż tylko okresowo. Ma na imię Budowa. I to wkurwiające zdanie, że to dla nas. No ja wiem, że dla nas, ale czasem wolałabym, żeby Osobisty miał normalną żywą, dwunożną dupę. Bo taką to odstrzelić można, albo co, a budowa? Zostanie na zawsze i właśnie, jest dla nas. Tolerować muszę, choć mi czasem uszami wychodzi. Wiem, te zdradzone powiedzą mi, że oszalałam, że nie wiem, o czym mówię. No nie wiem, ale na razie nieznany wróg jawi mi się lepiej, niż ten znany na literę B. Tak, czasem to wróg, czasem największy. Czasem mam ochotę stwierdzić, że sprzedajemy. Budujemy od sierpnia 2011. Naprawdę niedługo, a ja mam dość. Na finiszu mam dość. Przelewa mi się i to się przelewa na Osobistego, cóż, taka cena, taki life.
Kurwica mnie bierze na tą budowę średnio milion razy dziennie. A potem włączam neta i szukam kabiny prysznicowej, umywalek i wyłączników do prądu. I potem jeszcze raz, bo ta, co mi się podoba, źle się otwiera, bo otwarta zajmie nam całą łazienkę i nie otworzy się i tak, bo pralka. A potem znowu mnie kurwica bierze, bo zmęczona jestem, a trzeba jeszcze o tym i o tamtym zdecydować.
Budowa to ciężka sprawa, szczególnie tak oddalona, jak nasza. Nikomu jej nie polecę, nigdy. A przynajmniej nie będę przekonywać, że jest super i różowo. Może z kredytem tak, wchodzi ekipa i rach ciach, po sprawie. Tylko dom nie swój przez kolejne -dziesiąt lat. Tak, jak robimy my, to koszmar. Koszmar, który niby się prawie skończył. Ale wiem, że potem mnie kurwica będzie brała na wykończeniówkę.
Chyba mam dziś dość chujowy dzień...