Marazm i książeczka

Wiosna się zbliża. Jak tylko nie patrzę za okno i te zwały śniegu, to nawet w to wierzę. Ale poza tym zbliża się, bo mnie marazm opętał. Nic mi się nie chce. Nic. Czekam na pierwsze podmuchy wiosenne, takie, które zostaną, bo zwariuję sama z sobą.
A poza tym dziś dzień premiery mojej książeczki. Karmazynowa Korona ma dziś swoją premierę, a ja jakimś cudem mam na nią fundusze. Kiedyś przy okazji ją sobie kupię. Na razie czytam urodzinowe prezenty.
Zadziwiał mnie zawsze fakt, jak ludzie potrafili nocami stać pod księgarniami, bo premiera. Ja jestem maniakiem książek, owszem, ale nie do tego stopnia. A może gorszego? Moja książka z księgarni, koniecznie z ostatniego rzędu, bo wcześniejsze są zmacane, po przeczytaniu już zasługuje na stan bardzo dobry minus, bo została przeczytana. Przy czym spokojnie mogłaby trafić znów na tamto miejsce. Okładki nie zagięte, grzbiet cały, brzegi też. Nie poplamiona, bez zaznaczania miejsc, gdzie skończyłam. Zawsze używam zakładki, nie rozkładam książki, nie noszę byle jak w torebce. Jak ma jasną okładkę, lub nie jest moja, dodatkowo dostaje okładkę, żeby się nie zniszczyła. Ręce mi opadają, jak ludzie wystawiają książki na sprzedaż w stanie bdb, a pozycja wygląda, jak psu z gardła wyszarpana. A pies się bronił.
Książek mam sporo, choć chciałabym więcej. Różnych. Od fantastyki, z sagą Zmierzch i właśnie Królem Demonem plus pozostałe części, przez przygodówki sensacyjne czyli Steve Berry, po romanse i Szwaję Monikę. Do tej pory, jak lepię pierogi przypomina mi się Elżunia, którą babcia pyta, czy nadal umie robić falbanki na pierogach. Muszę wrócić do tej książki, choć ciężka troszkę.
Tylko Osobisty narzeka, że jestem nieekonomiczna, jak mówię, że książeczka mi się skończyła po 5 dniach, a miała tylko 270 stron. Wcześniej pochłonęłabym ją w jeden, no dwa, z obiadem. Faktycznie zrobiłam się nieekonomiczna, choć jemu akurat nie o to chodzi.