Wiosna?

Tak nieśmiało pytam, czy to wiosna już? Ja wiem, że świat piękniejszy, bo zmyłam w końcu kocie łapki z okien i chwilowo nie ma nowych, bo w nocy przymrozek i nie wali mi błotem po szybach, ale jednak jakoś jakby przyjemniej. I kwiatki mi wyrastają i wiciokrzew puścił listki. Mam więc nadzieję, że to jednak wiosna i nie przyjdzie mróz, żeby to zniszczyć.
Wczoraj wielki dzień, zarówno dla mnie, jak i dla Córy. W tamtym tygodniu tak z głupia jej zaproponowałam, że może by poszła do przedszkola poczytać dzieciakom. Tak zamiast mnie. Ona się zgodziła, jej była wychowawczyni była zachwycona i wczoraj nadszedł ten dzień. Przeczytała dwie bajki, opowiedziała o szkole i zdaje się, że zrobiła większe wrażenie, niż pani, która dzieciom mówi to samo. No ale co pani może wiedzieć o szkole, prawda? Na początku szalenie się denerwowała, ale potem już poszło. Tylko brat ją zignorował w myśl zasady króla Juliana "musisz do mnie mówić  głośniej, kiedy cię wcale nie słucham".
W końcu się doczekaliśmy, już w tym tygodniu idziemy na szanty, w piątek jednak też, bo się dzieciaki zdecydowały i wtedy w trójkę, a w sobotę już w czwórkę, potem dzieci do babci, a my znów na koncert. Ten nasz to taki trochę przypadkiem, bo nie byłam zdecydowana, ale wrzuciłam do koszyka i już nie umiałam wyrzucić. Odczytując to jako znak - kupiłam. Ale już chyba o tym pisałam. Musicie mi wybaczyć, ale ja już stara jestem. A przynajmniej tak się czuję. Stuknęło mi 35 lat niedawno i wrzuciła w taką czarną dupę, że masakra. Nie mogłam sobie z tym poradzić, że ta młodość już prawie ma się ku końcowi. Na co Osobisty stwierdził zdziwiony, że długą tą młodość miałam. Grunt to wsparcie. Otrząsnęłam się jednak i teraz jest już ok.