Kiedy "chrzestni" znaczy coś więcej, niż chwila w kościele co parę lat

Póki żył ojciec, jakoś to było. Może nie super, bo i głodno bywało i strasznie, ale jakoś. Dzieci były w miarę otoczone opieką, ktoś się interesował. Jednak śmierć nie wybiera, kosi równo, nie patrząc, czy odbiera dzieciom kogoś ważnego. Zabrała go, dzieci zostały z matką, a matka z butelką. Nieumyte, w brudnych, od dawna niepranych ciuchach. W szkole jakoś leciało, tu się ktoś ulitował, tu ktoś przymknął oko. A potem matka zapiła się na śmierć.
Mają malutkie mieszkanie, dwa pokoiki, trójka dzieci, bo tak pragnęli córki. Dziś mają dwie córki i trzech synów. Trójkę własnych, dójkę po bracie. Uczą ich się myć, wynosić rzeczy do prania, nie kłaść się w ciuchach z całego dnia, odrabiać lekcje, czytać, zachowywać się, jak ludzie.
Widziałam ich ostatnio na cmentarzu. Ona mignęła mi przelotem, z dzieciakami po bokach, jego zobaczyliśmy chwilę później. Spotkaliśmy się nad grobem Krakowiaczka, takim miejscem, gdzie idzie się z pokolenia na pokolenie. Mama spytała, jak sobie radzą i skąd w nich tyle siły, by wziąć te dzieci.
- Ciociu, przecież oni by do domu dziecka trafili, jakbyśmy ich nie wzięli. Co miałem zrobić? Przed ołtarzem przysięgaliśmy, że się nimi zajmiemy, nie spojrzałbym sobie w oczy, jakbym nie dotrzymał.
Nie wiem, czy mam do kogoś tak wielki szacunek, jak do nich.