Smutny, samotny czas

Wszyscy o Świętach, sprzątaniu, braku czasu... Mogę Wam oddać, naprawdę. Mam go po dziurki w nosie, nudzi mi się i w ogóle doła zaczynam załapywać. Dziś szczególnie. Na zajęciach z tańca jest lekcja pokazowa baletu i bardzo chciałam na nią pojechać. Za to siedzę sama w domu, Osobisty ma mi nagrać, ale to nie to samo. Nawet miałam plan z nimi jednak pojechać, ale minus 7 za oknem i ból ogromny mnie powstrzymał. Wolę siedzieć tu i sobie nawet popłakać z żalu, niż potem całe życie z wykrzywioną gębą łazić. Bo tak by się skończyło zaziębienie tego nerwu. Co nie zmienia faktu, że jest mi dziś potwornie źle.

Od wtorku skończyłam kryminał, przeczytałam jedną powieść, teraz kończę kolejną. Wszystkie po ponad 300 stron, a do tego popołudniu mam na głowie dzieci, bo Osobisty wraca przed 19 najwcześniej. Daje mu się to we znaki, widzę. Wstaje o 5, siada do pracy, na 8 wiezie dzieci do przedszkola, po powrocie znowu zasiada do pracy. Przed 12 jemy szybki obiad razem, on jedzie po dzieci i już nie wraca. Wstawia je do domu i pędzi do roboty. I niby go mam, ale jakby go nie było, bo potrafi cały ten czas od 8 przewisieć na telefonie. Wraca, ogarniamy dzieci i ja zazwyczaj padam na nos, bo ilość leków daje o sobie znać. On zresztą też. Dom mam wysprzątany, uszka zrobione, menu zaplanowane. Naprawdę nie mam co zrobić z czasem, a nawet głupich śmieci wynieść nie mogę sama.

Córa marzy o górach, o wycieczce. Mieliśmy jechać jutro. A ja nie wiem, czy w tym sezonie pojadę w ogóle. Kino miało być między świętami. I Sylwester. Wczoraj mi się wydawało, że jest lepiej, wzięłam tylko jedną tabletkę. Miałam rację, wydawało mi się. Pół nocy nie spałam, tak bolało. I tak patrzę na te moje plany i mam nadzieję, że choć ablacja z nich wyjdzie.