Szczęśliwa 13

Moje dziecię wczoraj skończyło 13 miesięcy. Nie nadążam za nią. tak szybko się rozwija. Pomijam, że wszystko jest "nie, nie, nie, nie". Tylko pole jest ok i da się ubrać bez marudzenia. Tylko na polu jakoś nogi bolą i dochodzi tylko do rogu domu i dość. Po domu biega jak szalona. Na szczęście meble omija.
Poza tym złośliwiec nam rośnie. Ciągle słyszę "tata, tata". Proszę ją, żeby powiedziała mama, to albo udaje szalenie zajętą, albo patrzy na mnie, uśmiecha się i... tata. Ręce opadają normalnie. Mama woła sporadycznie, jak się zagapi. Potem patrzy na mnie i co? Oczywiście. Tata.
Do każdego jedzenia musi dostać łyżeczkę. Nawet chleb je łyżeczką. Dopycha ręką, ale jak jej łyżeczki nie dam, to w najlepszym razie kręci głową. A w ogóle karmienie jej to prawi zmuszanie dla postronnych. Najpierw jest oczywiście nie, nie nie nie. Jak już uda mi się maźnąć jej buzię tym, co mam jej dać, to otwiera buzię, że ładować nie nadążam, nawet z jej pomocą wydatną. Bo takie dobre masz... No i przekonuje ją zdanie, że to chlebek, który tata kupił.
Właśnie przebił się jej siódmy ząbek, idzie ósmy. Ma 77 cm i 9.9 kg. Szczypiorek kochany.