Niedepresyjnie o braku zaręczyn

    Włosy z głowy powinnam rwać, albo przynajmniej popełnić niekoniecznie rytualne samobójstwo. A czemu? A bo nie jestem zaręczona. A jesteśmy ze sobą już tak długo. Więc już powinnam latać za suknią, ustalać listę gości i takie tam. Tak wynika z jakiejś zbiorowej mody na zamążpójście. I jak się jest z sobą jakiś rok to już wypada, bo inaczej to znaczy, że jemu nie zależy czy coś w tym stylu. A ile razy ja mam powtarzać, że to ja nie chcę? I to, że on mi się nie oświadczył jest mi mocno na rękę?
    Ale młodsze ode mnie marzą tylko o tym. Żeby on padł przed nimi na kolana. Bo powinien. Bo już są razem i nie ważne za co będą żyć i czy ona mu ufa i czy on na pewno chce. Licznik tyka i trzeba. A najlepiej ustalić wszystko za niego i złościć się bo on jest niedomyślny i się nie oświadczył.
    Jesteśmy razem prawie dwa i pół roku. Kocham i jestem kochana. I nie zamierzam wpadać w depresję, że nie mam krążka na palcu. Bo jakie to ma znaczenie tak naprawdę? Będzie mnie bardziej kochał? Wątpię. Jest między nami różnie, czy to pytanie to zmieni na sielankę? Na pewno nie. Więc po co się spieszyć, a tym bardziej po co wpadać w panikę, że on nie podpytuje jaki pierścionek mi się podoba?
    A może to po prostu marzenie tych kobiet, które nie wierzą, że on nie ucieknie, jak go nie zaobrączkują? Tak mało w siebie wierzą, czy w jego miłość i oddanie. Ucieknie i tak, jak będzie chciał. Z wcześniejszym pytaniem czy wyjdziesz za mnie czy bez niego.