Sądny dzień

Sądny dzień dla Córy dziś nastał. Od paru dni próbuje iść spać coraz później. I generalnie jej się to udaje. Wczoraj padła dopiero o 22 doprowadzając swych rodziców na skraj wytrzymałości wszelakiej. Szczególnie, że ja od dni czterech borykam się z bólem głowy, plecy, nogi i ręce też bolą i nie, nie mam grypy. Bo nie byłam u lekarza i mi nie zdiagnozowano.
W każdym razie w dzień też nie jest lepiej. Histeria, wrzaski, marudzenie, bicie, szczypanie i gryzienie. Myśleliśmy nad czymś w rodzaju karnego jeżyka, ale to musiałoby być karne miejsce w klejem, bo przecież ona sekundy nie usiedzi. Zabawki służą do rozwalania. Sieje nimi po podłodze, miśki rozwala.
Ubieranie to droga przez mękę. Szarpie się, wyrywa ręce, zrzuca z siebie ubrania. Tak samo z jedzeniem. Albo w ogóle nie zje, czyli głoduje, taka jestem podła, albo rzuca po podłodze, czyli... też głoduje.
Więc... (nie zaczęłam od tak więc!)
A więc...
Wczoraj zabawki z wiaderka wylądowały w sorterach. W wiaderku pozostały dwa radia i klawiatura. Takie samochodowe radia, świetnie się nimi kręci i przyciska. Pozostał jeden misiek, Miki, co zasłania piec, żeby sobie Dzidzia krzywdy nie zrobiła i jeden słoń. Reszta poszła spać w miejsce mocno niewidoczne. Dziś zniknęła klawiatura, bo nią rzucała. Jak poszła spać, wredna i niedobra matka pochowała połowę zabawek.
A wieczorem. Zero komputera, zero zabaw, czas na spanie. Rozważam stopery do uszu, bo nie obejdzie się bez wrzasków. Ale coś z nią zrobić musimy, bo nie mam ochoty wiecznie sprzątać i chodzić spać tuż po niej.
Córa igrała igrała i się doigrała. Zastanawiam się tylko, czy to już bunt dwulatka, czy nie.