Oszczędzanie, od kiedyś trzeba zacząć

Nie będę ściemniać. Oszczędzamy z Osobistym, ile się da. Inaczej ten dom bez kredytu by nie powstał. Porównujemy ceny, nie kupujemy na głodniaka, dzielimy wydatki i kasę przeznaczoną na nie na tygodnie, robimy duże zakupy na raz, a nie co chwilę coś, bo wiadomo, że wtedy więcej rzeczy się do koszyka wsadzi. Polujemy na promocje. Jakoś nam to nie przeszkadza, nauczyliśmy się, weszło nam w nawyk. A ostatnio...
Ostatnio Córa upatrzyła na placu zabaw hulajnogę. I ona chce. A miała troszkę pieniążków, bo tu złotówka, tam dwa... I powiedzieliśmy jej, że jak sobie uzbiera, to sobie sama kupi hulajnogę. Zbierała dzielnie, wiedziała na co, plan był na niebieską, z koszykiem. Dałam jej nawet swoją świnkę skarbonkę (na własne cztery kąty, Morti, pamiętasz? ;) . W niej były grosiki, miedziane i srebrne. Uzbierało się tego troszkę i wczoraj pojechaliśmy kupować. Córa ze skrzynką, my z postanowieniem dołożenia jej, jak braknie. Wybrała swoją hulajnogę, pojechała z nią do kasy i sama płaciła. Szczęście nie do opisania. Była taka dumna, że aż jej buzia się świeciła. A my byliśmy szczęśliwi razem z nią.
Nie chodzi o to, że ma nową zabawkę, chodzi o to, że poczuła, że to kosztuje jakiś wysiłek, że to nie za darmo. Teraz zbiera na okulary. Ona nie zna wartości pieniądza. Nie wie, że na okulary ma pieniążki, bo jej zostało. Ale już umie oszczędzać, wie, o co w tym chodzi. Na taką naukę nigdy nie jest za wcześnie. A procentuje w przyszłości. Dla mnie, bo nie będzie prosić o każdą zabawkę i dla niej, dużo, dużo później.