Dzień życzliwości

            Co prawdanominalny dzień życzliwości jest 21 listopada, czyli był już w tym roku, ale jadziś sobie taki urządziłam. Zima przyszła i odejść nie zamierza, za to hula popolach, po których jeżdżę. I przez te pola szedł dziś zmarznięty, prawie białychłopak. Widywałam go tam już kilkadziesiąt razy, jak szedł do szkoły. Dziśzatrzymałam się i zabrałam do domu. Mnie to nic nie kosztowało, a chłopak miał 2 km mniej do przejścia w tejzawiei. Zdziwienie na jego twarzy bezcenne, a moje samopoczucie post factum cudowne.Chwilę później zadzwonił telefon, zjechałam do takiej zatoczki w lesie, byspokojnie porozmawiać. Z naprzeciwka jechał samochód i wiecie co? Podjechał domnie. Dopiero, gdy zobaczył, że rozmawiam, odjechał. Podejrzewam, że sądził, żesię zakopałam i chciał pomóc. Kolejny dowód na to, że dobro wraca. Bardzoszybko.

            A jeślidziś środa to znaczy że trzeci dzień walczę z zimą. W poniedziałek, wiedząc cona drodze siedziałam w aucie już o 6.10. O 6.20 zadzwoniłam po CałkowicieOsobistego Mężczyznę, żeby mi wyjechał autem spod domu, bo ja nie daję rady. O6.30 grzecznie ruszyłam spod domu, udało mu się wyjechać, choć sprzęgło miśmierdziało potem całą drogę. Potem już było łatwiej, choć jechałam zszacunkiem, przez wieś, nie przez las, bo bałam się góry. Wczoraj tez on miwyjechał, choć z dużo mniejszym problemem. Tym razem jechałam przez las. Bajka.Biała droga, ślady może dwóch samochodów przede mną, osypane śniegiem drzewa…Tylko główna droga mnie niemile zaskoczyła. W pewnym momencie zorientowałamsię, że mam między kołami linie… Jechałam środkiem, bo tak były koleiny, a jaktylko zjechałam, to mną rzucało… Dziś wyjechałam sama. Prawie jak wiosna ;)