Utopiona w oczach...

            Na własne życzenie się wkopałam. Siedziałam sobie w pracy przy śniadaniu, jak zawsze obok szefa. Wcześniej mówiłam mu o jasełkach, że chcę przedstawiać i tak dalej. Oczywiście się zgodził. A przy śniadaniu mówi, że na koniec kursu będzie bankiet. I miło by było jakieś przedstawienie zrobić. I patrzy mi w oczy tymi swoimi granatowymi ślepiami. Topniejąc pytam na kiedy. Koniec listopada. Zgodziłam się no… No co miałam zrobić? Tak, mam do zrobienia dwa przedstawienia. Tak, nie wiem jak to zrobię. Ale zrobię. A następnym razem rozmawiam z nim przez ścianę. Żeby mnie znowu nie utopił w tych swoich oczach i żebym znów się na coś nie zgodziła… To koszmar mieć takiego szefa, mówię Wam ;) I jeszcze godzi się z entuzjazmem na każdy mój głupi pomysł. I mi pomaga. No koszmar, mówię Wam. ;) (I jeszcze premię za to dolicza, tak nawiasem ;) )