Nic tak nie poprawia humoru...

... jak fryzjer.
W poniedziałek położyłam się spać z mokrymi włosami, a ja mam jak Anastasia Steele, że z mokrymi kłaść się nie powinnam (druga część też się zgadza). Rano więc obudziłam się z gniazdem wron na głowie i uznałam, że muszę coś z tym zrobić. Zawiozłam dzieci do przedszkola, zrobiłam zakupy owocowe i na obiad i pojechałam do fryzjera. Ale fryzjer od 9, a było za 15. Odwiozłam więc zakupy do domu, pokroiłam mięso i zadzwoniłam, kiedy mnie może moja fryzjerka poratować, bo patrzeć na siebie nie mogę i muszę ściąć końcówki. Mówi mi, że przed 10 mogę być. To idę dalej i pytam, czy ma więcej czasu, bo może jakiś kolor, ale ja nie wiem, co chcę i w ogóle makabra te moje włosy. "Przyjedź, pogadamy." Podsmażyłam mięsko na obiad, zebrałam się i pojechałam.
Od niej wyszłam po dwóch godzinach pięknie wymodelowana, z nową farbą, pasemkami i podciętymi końcówkami, oczywiście wycieniowanymi. Biedniejsza o 100 złotych, ale w wyśmienitym humorze. Uwielbiam moją fryzjerkę, bo jeszcze dobrze nie usiadłam, a ona już miała wizję tego, co robimy.
Bardzo lubię też to, że mogę sobie o każdej chwili pojechać i posiedzieć tam dwie godziny, bo nie pracuję.

Wisienką na torcie były dwie pary pończoch od Osobistego, które wczoraj dostałam. No i kino. Tym razem poszliśmy na obiecaną już dawno Ballerinę. Cudowny film o marzeniach, pasji, dążeniu do celu i tańcu. Myślę, nie, jestem pewna, że zasili domową filmotekę i będzie oglądany wciąż i wciąż.
A jutro znów Kraków, rano jadę na badania, a potem na herbatkę :)