Parapetówka i jeszcze coś

Parapetówę możemy robić. Bo jak się ma parapety, to można, prawda? :P No to my mamy, zamontowane w sobotę. Co prawda tylko te marmurowe, plastikowe do kotłowni i garażu nie dojechały, co mnie niepomiernie dziwi, ale cóż ja mogę. A w kotłowni bawić się nie będziemy, to no, tamte wystarczą. A tak poważnie, po 10 planujemy tynki, ciekawe, czy się uda, bo urlopu brak, delegacja w planie kolejna, a ja siedzę w domu, bo Córa po raz drugi w przeciągu miesiąca ma anginę.

Czasem czuję się, jak samotna matka. Osobistego nie ma, albo nie ma go bardziej. Wstaje o 5.40, jedzie do pracy, pracuje do 15 i jedzie na budowę, w domu jest koło 19, dzieciaki do kąpania, spania i tyle go mam. Wszędzie sama, czy to lekarz, czy rekonesans przedszkola. Jeszcze teraz te wyjazdy weszły, to już w ogóle sama. Brakuje mi go strasznie, tęsknię, chciałabym, żeby po pracy był. A nie mogę tego powiedzieć, bo budowa też ważna. I tak się miotam sama z sobą. Trudno mi jest to wytrzymać, jestem zmęczona psychicznie i fizycznie. Kolejny ciężki czas między nami, bo oboje zmęczeni do granic  możliwości. Zaczynam wątpić, czy przeżyjemy tą szarpaninę jako całość. Cholera, no... Córa tęskni, w dzień przyjazdu Osobistego obudziła się o 4, bo musimy jechać po tatusia... Nie je, jak go nie ma, spać nie chce iść, jak przyjeżdża, bo jej go brakuje. A ja wszystko sama, bo on zmęczony. I nawet pretensji nie mam, tylko w wannie zasypiam. I jakoś tak nam źle między sobą czasem. Kurna, zmęczenie niszczy ludzi. Cholera jasna, jak to przetrwać, bo ja już nie wiem. Kochamy się straszliwie, ale zmęczenie daje w kość i ta niepewność, kiedy, co, jak. Bo jak ja mam coś zaplanować, jak on się potrafi dowiedzieć w poniedziałek o 15, że leci we wtorek rano. I raczej nie może odmówić, bo sam jest na stanowisku. Przynajmniej mam jedno z głowy, bo nie jestem zazdrosna o tą jego szefową. Dobrzy są, to razem jeżdżą, tylko czemu tak często...