Ciemniejsza strona mocy

Zazwyczaj jest różowo i pięknie. Jak na reklamach. Bo zwyczajnie nie chce mi się pisać o tym, co złe, bo nie chce mi się roztrząsać. Ale...
Dzieciaki się kochają. Tak bardzo, że Córa dzieli się wszystkim, ostatnio zakładała bratu okulary. Nie wiem i nie chcę wiedzieć, gdzie je wbiła. Płacz, wrzask, ona biedna, bo nie chciała. Tulenie obu na raz.
Przytulają się, Córa go turla, wchodzi do jego łóżeczka, do wózka, nie mogę spuścić z oczu,bo zrobi mu krzywdę nieświadomie. A kuchnie mam od pokoju oddzieloną korytarzem. Kiedyś poszłam siku, wracam, Syn wrzeszczy, jak ze skóry obdzierany. A ona siedzi z boku i mówi "Przytulałam go. Mocno."
Córa nie je. To znaczy je chleb z masłem, grysik, ziemniaki, naleśniki, placki ziemniaczane czasem, czasem rosół. Serki z kieszonki. Marchewkę. Koniec. Czasem nie zje nic, więc łazi i marudzi, burczy, ryczy, wyje. Histeria na porządku dziennym, o wszystko i o nic.
Syn nie śpi. Znaczy śpi często. Po pół godziny. Albo dłużej, jak go bujam. Nic nie jestem w stanie zrobić, bo ten czas chcę poświęcić Córze, bo jest też drugi problem. Mata jest fajna, leżaczek też, łóżeczko również. Na pięć minut. Potem noś mnie, baw mnie. Więc Córa nieszczęśliwa, marudna, smutna i samotna. Bo ileż można się dzielić z bratem?
W związku z powyższym obiad gotuję na raty, jem na raty, nie sprzątam. Znaczy odkurzam na raty, ale resztę, to już jak Osobisty jest w domu. Bo to można zrobić cicho, jak dzieciaki już śpią. Po nocach prasuję, myję podłogę. Czasem na mycie się nie starcza już czasu i sił, by złapać trochę snu. Nie maluję się, ale to akurat nic dziwnego, na co dzień się nie malowałam nigdy.
Już nie wspomnę o tym, że żyję na dwa domy. Trzeba zrobić coś tu i jazda na budowę. Posprzątać, oczywiście pilnując dzieciaków. Na budowie schody są prowizoryczne, co wcale Córze nie przeszkadza. Syn marudzi...
Osobisty wraca na kolację, kąpanie dzieci i kładzenie ich spać. Tyle mamy czasu dla siebie. Czyli prawie nic, bo trzeba porobić resztę w domu.