Boję się

Kiedy pod koniec stycznia odzywałam się do Marka, nawet nie myślałam, że tak to się skończy. W najśmielszych marzeniach nie sądziłam, że zaproponuje mi pisanie. Zrobił to. I tak sobie piszemy, ja się mnóstwo rzeczy nauczyłam, mam nadzieję, że coś też wniosłam od siebie. W każdym razie Marek mówi, że idzie mi coraz lepiej i że świetnie się ze mną pracuje. To wszystko sprawia, że rosną mi skrzydła, a uśmiech nie schodzi z twarzy. Nawet taki dzień, jak wczoraj, kiedy atak sponiewierał mnie półtorej godziny, chciało mi się usiąść i napisać scenę i długiego maila porządkującego wszystko. Jednak pisanie zaraz się skończy. Jesteśmy na finiszu. A potem przyjdzie czas na korektę. Trzeba będzie przeczytać po sobie, kto coś pisał, ten wie, jak jest trudno, bo zna się tekst i nie jest się uważnym. Po tym etapie przyjdzie jednak czas na coś jeszcze trudniejszego. Mianowicie na wysłanie naszego tekstu do wydawnictw i czekanie, czekanie, czekanie... I boję się tego wszystkiego, co przyjdzie po napisaniu. Korekty własnej, czekania, korekty wydawnictwa... Teraz jest zabawa, świetna, pasjonująca, przygoda życia. Za chwilę będzie ciężka praca. Na czas. Boję się, ale podejmuję wyzwanie. Bo inaczej marzenie się nie spełni, a cała praca, bo oprócz zabawy to ciężka praca, pisanie, poprawianie, sprawdzanie, czy się trzyma kupy, w końcu współpraca z drugim człowiekiem, tak różnym, to ogrom wysiłku, pójdzie na marne. Trzeba więc zakasać rękawy i się rozglądnąć za kimś, kto równie entuzjastycznie zareaguje na nasze słowa, jak my sami :)